Լինում են, չեն լինում, մի պամիդոր ու վարունգ են լինում։ Նրանք հազար տարվա ընկերներ են լինում։ Մի անգամ էս երկուսը որոշում են գնալ ճամփոդության։ Գնում են, գնում, բայց տեղ չեն հասնում։ Էդ պատճառով էլ շատ են հոգնում ու որոշում են հաց ուտել։ Ուտում են, կշտանում ու մինչ կշարունակեն իրենց ճանապարհը, մի սոված գել կանգնում է դիմացները, թե բա հեսա ձեզ կուտեմ։ Պոմիդորն ու վարունգը գելին, որ տեսնում, փայտ ու ճյուղ վերցնում են, հարձակվում գելի վրա ու տուր թե կտաս։ Էնքան են տալիս, մինչև գելն ուժասպառ ընկնում է։ էս մեր երկու ընկերնեն ուրախանում, աշխարհքով մեկ են լինում։ Վարունգն էլ ուրախությունից էնքան է թռչկոտում, ուշադիր չի լինում ու ձորն է ընկնում։ Բայց պոմիդորը հասցնում է ձեռքը տալ ու վարունգին բարձրացնել։ Մեր ընկերնեն էդ օրն ու ճամփորդությունը հաճախ են հիշում ու չեն մոռանում։
